Neyi, ne kadar sevdiğimize bağlı bence.Aslında çoğu şeyde ilk sıkıntı çok sevmeyle başlıyor.
Genelde kendimize iyi ayar veren bir millet olamıyoruz.Başkasının gazına geldiğimizde olmuyo değil.Sen bunu seversinle başlayan cümlelerin sonu gelmiyor sonra.
Oysa severken bile ölçülü olmak gerektiğini başımıza gelenden sonra anlıyoruz.Bazen anlasak da,sonucunu bilsek de bu değişmiyor.İnsanız be kardeşim.
Arkadaşlarınız arasında, özel hayatıyla gurur duyarak anlatanlar var değil mi?Şunu yaptım.Bunu dedim.En güzeli de yol verdim. filan tarzında cümleler.Kaçı doğrudur?Kişiye bağlı.
Bu tür söylemler yerine aşırı sevgi kulağa hoş geliyor.Ama bir süre sonra siz de böyle anlatmaya başlamayın.
Hayatınızın çok sıradanlaştığı günlerde,sevdiklerinizle bir arada olmak sizi yeniden hayata bağlar.Sevmek bir ihtiyaç olmasaydı,taşımamıza gerek de olmazdı.
Kime ne kadar sevgi verecez diye bir terazi yok.Aslında var:vicdan.Ama onu da kaçımız doğru kullanıyoruz?
En güzel sevgilerden biri de çocuk sevgisi bana göre.Saf ve temiz.Çıkarsız.
Hepinizin gerçek sevgiyi bulması dileğiyle.