2004 yılında üniversiteyi kazanmış biri olarak ,üç defa ÖSS sınavına girdim. Tabi ki son 2'sinde dershaneye gitmek zorunda kaldım. O zamanlar dershaneler özel okul değildi. Rehberlik hocaları, öğrencileri motive etmek için çok uğraşırlardı. Ne kadar başarılı oldukları ayrı bir konu. Bunların dışında bir de bütün öğrencilerin tekrar tekrar dinlemekten usandığı, belki inandığı,belki inanmadığı,belki de biraz gaza geldiği gibi birtakım başarı hikayeleri(başarı masalları) çok sık dile gelirdi.

Hani bir çorba hikayesi söz konusu olduğunda, ilk akla gelen: "Çorba bizden olsun, ekmek parasını ödeyin." muhabbeti gibi hikayelerde bunlar. Edison'un ampulü ya bulurken binlerce deneme yapması, sahile vurmuş deniz yıldızlarını tekrar denize atmaya çalışan birisi, sokak lambasının altında ders çalışan büyükler, hedefini bilmeyen gemiye rüzgarın yardım etmemesi, komşunun oğlunun odasının lambası sabaha kadar açık olması, günde 600 soru çözen öğrencilerin varlığına inanılması... Şu an aklıma gelenler. 

Doğruluk payı vardır,yoktur. Herkes kendisi karar verebilir,ancak bir insana bir şey yaptırmak istiyorsanız;ona gerçekten bunun gerekli olduğunu anlatmalısınız. Yoksa anlattıklarınız sadece burdaki gibi hoş ya da hoş olmayan birer anı olarak kalır. Eksik gördüğünüz kısımları yorum olarak yazabilirsiniz. 

Bu yazıyı da eğitim sistemindeki eksiklik ve çarpıklıklara atfediyorum.